सरतेशेवटी सत्यसाईबाबा अनंतात विलीन झाले.. (असंच लिहितात ना?) आज सकाळपासून त्यांच्या अत्याविधीचे थेट, आपलं लाईव्ह प्रक्षेपण सुरु होतो. गेले ३ दिवस हा प्रकार सुरु होता म्हणा. कोण रडले, कोण काय बोलले, त्यांची संपत्ती किती, त्यांचे शिष्य किती, तो बाबा खरा होता की खोटा, यावर प्रचंड काथ्याकुट झाला. माझा देवबाप्पा त्या बाबांच्यासमोर देहासमोर बसून शोकाकुल रडला, हे ही किती तरी वेळा बघितलं, नव्हे तेच तेच दाखवलं. सगळ सगळ बघत आलो हे गेले तीन दिवस. त्यांनी आयुष्यभर जमा केलेल्या मायेचा, माफ करा ट्रस्टचा पुढला धनी कोण यावर चिंतन सुरु आहे सध्या. ट्रस्टपण काही छोटी नाही, तब्बल १ लाख ४० हजार कोटीं रुपयाची मालमत्ता आहे. तुम्ही म्हणाल, हे सगळ का सांगतोय?

मी त्यांच्या विषयी बोलणारा कोण? त्यांनी पैसा कमावला, लोकांची सेवा केली आणि आता ते गेले. लोकांनी श्रध्दांजली वाहिली, त्यांना शांती मिळाली. एक बाबा इतकी संपती जगभरातून गोळा करतो, आणि त्याचा काही भाग लोकांसाठी वापरतो आणि त्याचा उदो उदो होतो. आता ती ट्रस्टच्या नावे असल्याने कोणी चौकशी करायचा प्रश्न नाहीच. आता तो सगळा पांढरा पैसा आहे.

असो, माझा बोलायचा मुद्दा हा नाही. आपण भारतात राहतो आणि बडे बडे देशो मैं, ऐसी छोटी छोटी बाते होती रहती हैं. आपल्या देशात पैश्याला काही म्हणजे काहीही कमी नाही हे दाखवायला एक उदाहरण सांगितलं. गेल्या एका वर्षात जितके घोटाळे बाहेर आले आहेत, त्याने आपण काही देशांच्या बजेटचा डोलारा उचलू शकलो असतो. १२ हजार कोटी काय, ७० हजार कोटी काय… किती किती पैसा आहे आपल्या देशात, पण साला आपलंच नशीब पांडू म्हणून रोज ऑफिसला जा, मरमर काम करा. महिन्याच्या शेवटी पोटाला चिमटे काढत जगा, हौसमौज टाळा. आपला जन्म हा केवळ असाच जाणार. ह्याउलट अशी लोक आहेत ज्यांना पैसे ठेवायला जागा नाही. स्विस बँकमध्ये १०-१२ खाती काय, ७०-८० मजल्याची घर ती काय, फिरायला ऊंची गाड्यांचा ताफा तो काय, जीव जपायला केलेली सुरक्षायंत्रणा काय.सगळ कसं स्वप्नवत.

पैसा कमावत असताना ह्यांनी केलेले कष्ट (???) जगजाहीर आहेतच. मोठमोठ्या लोकांकडून चुटकीसरशी कामे करून देणारा पैसा ह्यांच्या हातचा मळ. ह्या लोकांना भीती कशाचीही नाही, कालसुद्धा जेव्हा कलमाडीला कोर्टातून बाहेर आणलं, तेव्हा साहेब असे बाहेर आले की, त्यांनी भारतरत्न मिळवलं आहे. त्यांच्यावर सॉरी त्याच्यावर जेव्हा चप्पल फेकून मारली आणि त्याचा नेम चुकला, तर हे ध्यान दात काढून हसत होत. लाज, शरम, भीती, कायदा ह्या सगळ्या तुच्छ गोष्टी आहेत.

गेल्या दोन तीन दिवसात कानावर आलेल्या बातम्यांमध्ये अजून एक बातमी होती, ती ज्युलिअन असांजेची. टाइम्सला दिलेल्या एका मुलाखतीत त्याने सांगितलं की त्याने स्वतः स्विस बँकची माहिती बघितली आहे आणि त्यात अनेक भारतीय नावे आहेत. त्यांच्या नावावर भला मोठा पैसा जमा आहे. जगातला सगळ्यांत जास्त काळा पैसा हा भारतातूनच येतो (बातमी) आणि त्याचे पुरावेदेखील तो लवकरच देणार आहे. त्याने भारतीयांना सांगितलं आहे “Don’t Loose Hopes Completely, We will soon put those names in front of you”

हे तर आपल्या देशातील लोकसुद्धा, कित्येक वर्ष ओरडून सांगत आहेत. विरोधक थोडे दिवस हल्लाबोल करतात पण हे सगळ नावापुरतं. कारण त्यांचीही खाती जोपर्यंत तिथे भरली जात नाही, तोपर्यंत हे इथे गोंधळ घालणार. एकदा का पैसे पोचल्याची पोचपावती आली, की मुग गिळून गप्प राहायचं आणि दुसऱ्या मुद्द्यावर सरकारला धाऱ्यावर धरायचं.

खरंच सांगतो, आता पेशन्स नाही आणि खात्री तर नाहीच नाही. जे आजवर बघितलं आहे त्यानंतर जरी ती नावे बाहेर आली त्या बँकेमधून, तरी काही फरक पडणार नाही असंच दिसतंय. विकीलिक्सला सुरुवातीला अमेरिकेतून जास्त विरोध होता, पण आता तो भारतातून आहे. एखादी प्रायव्हेट लिमिटेड कंपनी जशी कमीतकमी पैश्यात लोकांना काम करायला लावून जगवते आणि आपण वारेमाप नफा ओढत राहते. 😦

खरंच सांगा कुठे आहे होप? नक्की कुठे जातोय आपण? काय होणार पुढे?

– सुझे

२५ डिसेंबर, नाताळबाबाची सुट्टी कशी घालवावी हा मोठा प्रश्न होता. आधी १० दिवस हा विचार अजिबात आला नाही. लग्नसराई सुरू आहे ना, अहो माझी नाही, मित्र मंडळी, नातलगांची 🙂 ७ दिवसात किमान ४ लग्नाला हजेरी लावली होती. ट्रेक्सपण बंद आहेत मग काय करावा म्हणून शिनेमा बघायच असा ठरल. आता सुट्टीचा हंगाम म्हणून चिक्कार सिनेमे प्रदर्शित झाले होते. आदल्यादिवशीच सगळ्यांनी ठरवला होत की टीएमके (तीस मार खाँ) बघू, पण सकाळी सगळ्यांनी टांग दिली.

करणार काय, काही तरी वेळ घालवायचा होता म्हणून मी आणि प्रसन्नने तरी जायच ठरवल. टीएमके बघायचा मूड नव्हता, म्हणून पावल वळली आपल्या केदार शिंदेच्या ऑन ड्यूटी २४ तास कडे. याचा ट्रेलर मला अतिशय आवडल्याने मनात ह्या सिनेमाबद्दल खूपच चांगल मत झाला होत. पोलिसांच्या आयुष्यावर बेतलेला हा चित्रपट, त्यांच ते खडतर जीवन यशस्वीपणे पडद्यावर दर्शवेल याची मला खात्री होती. केदारसारखा दिग्दर्शक आणि तगडी टीम म्हटला बघुयाच.

चित्रपट सुरू होतो ते २६/११ दहशदवादी हल्ल्याच्या पार्श्वभूमीवर. मंत्रीमंडळाच्या एका सभेत एक स्पेशल पोलीस दस्ता तयार करायला परवानगी मिळते. ह्या टीमला सैनिकासारख प्रगत प्रशिक्षण देऊन, दहशतवाद मोडून काढणे ही जबाबदारी त्या टीमकडे येते. त्यासाठी राज्यभरातील १४ पोलीस अधिकारी निवडून त्यांना प्रशिक्षण देण्यासाठी करण बेदी (अमोल कोल्हे) ह्या अधिकार्‍यावर येते. ही निवड काहीशी अपेक्षित नसलेल्या त्याच्या एका वरिष्ठ मद्रासी सहकार्‍याने राजकारण करून एक कमकुवत (अपयशी) लोकांची फौज निवडून ती करणला देण्यात येते. महाराष्टाच्या विविध भागातून आलेली ही अधिकारी मंडळी ही काही कामाची नाहीत आणि राजकारण करून आपल्याला अशी फौज दिली गेली आहे हे कळत, पण सीनियर्सच्या ऑर्डर्स पाळणे हे आपल कर्तव्य मानून ट्रेनिंग सुरू करतो. त्यातच मुंबई शहरात घुसलेले ४ दहशतवादी आणि त्यांची मुंबईत स्फोट करायची योजना सुरू असते.

ह्या टीममध्ये वडिलांच्या जागी लागलेले, पैसा कमावण्यासाठीच पोलीस खात्यात भरती झालेले, दुसरा काही काम न जमत असल्याने अंगवळणी पडून पोलीस म्हणून काम करणारी मंडळी असतात. त्यात एक पती-पत्नीसुद्धा असतात. सगळ्यांना हे प्रशिक्षण एक सरकारी आदेश वाटत असतो आणि कोणी ते इतक्या आत्मीयतेने करत नाही. थोड नाटक करून देतील सोडून असा त्यांना वाटत होत, पण असा होत नाही.

 

त्यातच एक खोटा बॉम्ब निकामी करण्याची आणि एका पुतळ्याची विटंबना झाल्यावर झालेली दंगल आटोक्यात आणण्याची जबाबदारी यांना मिळते. ही मंडळी धडपडत का होईना आपली जबाबदारी चोख बजावतात, पण हे सगळा करताना केलेली विनोदाची केविलवाणी निर्मिती प्रसंगाच गांभीर्य नष्ट करते. दंगलीच्या दृष्याला दिलेली वेळ खूपच जास्त वाटली.

शेवटी ते दहशतवादी एक कुठल्याश्या गल्लीत एक पोलीस स्टेशन ओलिस धरून गोळीबार करतात आणि लोकांना बंदी बनवून आत अडकवतात. पण मग ही जाबाज टीम येते आणि ते पोलीस स्टेशन ५ मिनिटात आपल्या ताब्यात घेतात. ह्या क्षणी सुद्धा विनोदी वाक्य ऐकायला मिळाल्याने तो दहशदवादी हल्ला हा नाटकच आहे असा जाणवला. असो, ह्या हल्ल्यात त्यांचे दोन अधिकारी गोळी लागून शहीद होतात. शेवट एवढा पटापट केलाय की त्यातल्या विनोदनिर्मितीमध्ये दोन पात्रांचा मृत्यू होतो ते बघून काहीच वाटत नाही.

मग त्या दहशदवादी हल्ल्याचा सूत्रधाराला विचारतात का केलस असा आणि कुठल्या संघटनेसाठी तू काम करतोस. यावर तो शुद्ध मराठीत सांगतो की आम्ही भारतीय आहोत आणि देशाच्या भ्रष्टाचार, बेकारी, राजकारणाविरूध्द आम्हाला लढायच होत, म्हणून आम्ही हे असा केला. (हे वाक्य मी ऐकून एवढा हसायला लागलो म्हणून सांगू..या आधी प्रत्येक सीनमध्ये तो हिंदी आणि शुद्ध हिंदीच बोलायचा :))

खूपच गोंधळ झालाय, दोन दोन दगडांवर एकदम पाय ठेवून उभे राहिल्याने. विजय चव्हाण ह्यांना घेऊन केलेली विनोद निर्मिती छान होती. अमोल कोल्हेला सरदारजी बनवल्याने त्याला काहीस हिंदी-मराठी बोलाव लागत होत आणि त्यात त्याला खूप कष्ट पडले असावेत (तो बोलताना बघितल्यावर जाणवेलच तुम्हाला). गाणी म्हणाल तर फक्त शीर्षक गीत खूप छान झालय, बाकी तीन गाणी चित्रपटामध्ये घुसडल्यासारखीच वाटतात. बाकी सगळ्यांचा अभिनय ठीक झालाय.

विषय खूपच छान निवडला होता, पोलिसांच्या जीवनावर आधारित असे फार कमी चित्रपट आले असतील. पण ऑन ड्यूटी मध्ये तो तितक्या सफाईदारपणे हाताळता नाही आला दिग्दर्शकाला. केदारने निराश केल असच म्हणेन… 😦

असो, मी माझा अनुभव सांगितला. तुमचा कदाचित वेगळा असेल..बघून ठरवा हव तर  🙂

– सुझे