२५ डिसेंबर, नाताळबाबाची सुट्टी कशी घालवावी हा मोठा प्रश्न होता. आधी १० दिवस हा विचार अजिबात आला नाही. लग्नसराई सुरू आहे ना, अहो माझी नाही, मित्र मंडळी, नातलगांची 🙂 ७ दिवसात किमान ४ लग्नाला हजेरी लावली होती. ट्रेक्सपण बंद आहेत मग काय करावा म्हणून शिनेमा बघायच असा ठरल. आता सुट्टीचा हंगाम म्हणून चिक्कार सिनेमे प्रदर्शित झाले होते. आदल्यादिवशीच सगळ्यांनी ठरवला होत की टीएमके (तीस मार खाँ) बघू, पण सकाळी सगळ्यांनी टांग दिली.

करणार काय, काही तरी वेळ घालवायचा होता म्हणून मी आणि प्रसन्नने तरी जायच ठरवल. टीएमके बघायचा मूड नव्हता, म्हणून पावल वळली आपल्या केदार शिंदेच्या ऑन ड्यूटी २४ तास कडे. याचा ट्रेलर मला अतिशय आवडल्याने मनात ह्या सिनेमाबद्दल खूपच चांगल मत झाला होत. पोलिसांच्या आयुष्यावर बेतलेला हा चित्रपट, त्यांच ते खडतर जीवन यशस्वीपणे पडद्यावर दर्शवेल याची मला खात्री होती. केदारसारखा दिग्दर्शक आणि तगडी टीम म्हटला बघुयाच.

चित्रपट सुरू होतो ते २६/११ दहशदवादी हल्ल्याच्या पार्श्वभूमीवर. मंत्रीमंडळाच्या एका सभेत एक स्पेशल पोलीस दस्ता तयार करायला परवानगी मिळते. ह्या टीमला सैनिकासारख प्रगत प्रशिक्षण देऊन, दहशतवाद मोडून काढणे ही जबाबदारी त्या टीमकडे येते. त्यासाठी राज्यभरातील १४ पोलीस अधिकारी निवडून त्यांना प्रशिक्षण देण्यासाठी करण बेदी (अमोल कोल्हे) ह्या अधिकार्‍यावर येते. ही निवड काहीशी अपेक्षित नसलेल्या त्याच्या एका वरिष्ठ मद्रासी सहकार्‍याने राजकारण करून एक कमकुवत (अपयशी) लोकांची फौज निवडून ती करणला देण्यात येते. महाराष्टाच्या विविध भागातून आलेली ही अधिकारी मंडळी ही काही कामाची नाहीत आणि राजकारण करून आपल्याला अशी फौज दिली गेली आहे हे कळत, पण सीनियर्सच्या ऑर्डर्स पाळणे हे आपल कर्तव्य मानून ट्रेनिंग सुरू करतो. त्यातच मुंबई शहरात घुसलेले ४ दहशतवादी आणि त्यांची मुंबईत स्फोट करायची योजना सुरू असते.

ह्या टीममध्ये वडिलांच्या जागी लागलेले, पैसा कमावण्यासाठीच पोलीस खात्यात भरती झालेले, दुसरा काही काम न जमत असल्याने अंगवळणी पडून पोलीस म्हणून काम करणारी मंडळी असतात. त्यात एक पती-पत्नीसुद्धा असतात. सगळ्यांना हे प्रशिक्षण एक सरकारी आदेश वाटत असतो आणि कोणी ते इतक्या आत्मीयतेने करत नाही. थोड नाटक करून देतील सोडून असा त्यांना वाटत होत, पण असा होत नाही.

त्यातच एक खोटा बॉम्ब निकामी करण्याची आणि एका पुतळ्याची विटंबना झाल्यावर झालेली दंगल आटोक्यात आणण्याची जबाबदारी यांना मिळते. ही मंडळी धडपडत का होईना आपली जबाबदारी चोख बजावतात, पण हे सगळा करताना केलेली विनोदाची केविलवाणी निर्मिती प्रसंगाच गांभीर्य नष्ट करते. दंगलीच्या दृष्याला दिलेली वेळ खूपच जास्त वाटली.

शेवटी ते दहशतवादी एक कुठल्याश्या गल्लीत एक पोलीस स्टेशन ओलिस धरून गोळीबार करतात आणि लोकांना बंदी बनवून आत अडकवतात. पण मग ही जाबाज टीम येते आणि ते पोलीस स्टेशन ५ मिनिटात आपल्या ताब्यात घेतात. ह्या क्षणी सुद्धा विनोदी वाक्य ऐकायला मिळाल्याने तो दहशदवादी हल्ला हा नाटकच आहे असा जाणवला. असो, ह्या हल्ल्यात त्यांचे दोन अधिकारी गोळी लागून शहीद होतात. शेवट एवढा पटापट केलाय की त्यातल्या विनोदनिर्मितीमध्ये दोन पात्रांचा मृत्यू होतो ते बघून काहीच वाटत नाही.

मग त्या दहशदवादी हल्ल्याचा सूत्रधाराला विचारतात का केलस असा आणि कुठल्या संघटनेसाठी तू काम करतोस. यावर तो शुद्ध मराठीत सांगतो की आम्ही भारतीय आहोत आणि देशाच्या भ्रष्टाचार, बेकारी, राजकारणाविरूध्द आम्हाला लढायच होत, म्हणून आम्ही हे असा केला. (हे वाक्य मी ऐकून एवढा हसायला लागलो म्हणून सांगू..या आधी प्रत्येक सीनमध्ये तो हिंदी आणि शुद्ध हिंदीच बोलायचा :))

खूपच गोंधळ झालाय, दोन दोन दगडांवर एकदम पाय ठेवून उभे राहिल्याने. विजय चव्हाण ह्यांना घेऊन केलेली विनोद निर्मिती छान होती. अमोल कोल्हेला सरदारजी बनवल्याने त्याला काहीस हिंदी-मराठी बोलाव लागत होत आणि त्यात त्याला खूप कष्ट पडले असावेत (तो बोलताना बघितल्यावर जाणवेलच तुम्हाला). गाणी म्हणाल तर फक्त शीर्षक गीत खूप छान झालय, बाकी तीन गाणी चित्रपटामध्ये घुसडल्यासारखीच वाटतात. बाकी सगळ्यांचा अभिनय ठीक झालाय.

विषय खूपच छान निवडला होता, पोलिसांच्या जीवनावर आधारित असे फार कमी चित्रपट आले असतील. पण ऑन ड्यूटी मध्ये तो तितक्या सफाईदारपणे हाताळता नाही आला दिग्दर्शकाला. केदारने निराश केल असच म्हणेन… 😦

असो, मी माझा अनुभव सांगितला. तुमचा कदाचित वेगळा असेल..बघून ठरवा हव तर  🙂

– सुझे