आज त्याला खुप आनंदाने नाचताना बघितलं. सगळ्यांनी त्याला खांद्यावर घेऊन मैदानाच्या चकरा मारल्या. त्याची पाठ थोपटली. मानाने भारतीय तिरंगा, त्याच्या हातात सोपवला. तो क्रिकेट विश्वचषक कप त्याच्या हाती देऊन, त्याला अक्षरशः सलाम केला…ज्याच्यासाठी हे केलं, त्या सचिन रमेश तेंडूलकरचे डोळे आज आनंदाश्रूंनी डबडबलेले होते.

खुप खडतर प्रयत्नानंतर हे अद्भुत यश, भारतीय संघाला मिळाले आहे ते सुद्धा तब्बल २८ वर्षांनी. भले कोणी काही म्हणो, काही पर्वा नाही मला. आज खुप आनंद झालाय. दिवसभर जो खेळाचा रोमांच अनुभवला तो शब्दात व्यक्त करणे कठीण आहे. एकावेळी अशी हालत होती की, सामना आपल्या हातून निसटतोय की काय. सगळे टीव्ही बंद करून, आपापल्या कामाला लागले. पण मन सांगत होत नाय रे जिंकू, आरामात खेळल तर मॅच आपलीच आहे आणि तेच झालं.

जेव्हा आपण सामना जिंकला तेव्हा, सगळे आनंदाने नाचत होते, पण सचिन काही दिसत नव्हता. काही मिनिटानंतर, ड्रेसिंग रूम मधून सचिन धावत बाहेर आला, चेहऱ्यावर निरागस हास्य, अप्रतिम आनंद आणि उंचावलेले हात. एखादा लहान मुलगा मी परीक्षेत यशस्वी झालो, असं सांगत धावत येतो ना आई-बाबांकडे तसा आनंद त्याच्या चेहऱ्यावर होता. खुप भरून आलं. त्याने एवढ केलं आपल्या देशासाठी, पण कारकीर्दीत विश्वचषक जिंकून दिला नाही हा कलंक (????) {आयचा घो, आधी हे कोण बोलले त्याला शोधा रे} त्याच्या माथी मारला, पण त्याच्याकडे याचे सुद्धा उत्तर होत आज.

 

 

 

आजचा विजय संपूर्ण भारत देशासाठी आणि खास आपल्या लाडक्या तेंडल्यासाठी..

स्पर्धेत सगळ्यांनी केलेल्या कष्टाचे आज चीज झालं आणि भारत क्रिकेट विश्वविजेता झाला. सर्वांचे खुप खुप अभिनंदन !!!

 

विशेष सूचना – इथे येऊन फिक्सिंग किंवा तत्सम कमेंट्स टाकून माझ्या आनंदावर विरजण घालू नये. अशी लोक जगाच्या वेगळ्या कोपऱ्यात असतात जिथे, क्रिकेट हा फक्त चेंडू-फळी म्हणून ओळखला जातो. आमचा आनंद तुम्हाला नाही कळणार.. धन्यवाद !!

– सुझे 🙂