“अरे शोना कुठे आहेस तू? मी कधी पासून वाट बघतेय, गाडी काढायला तुला एवढा वेळ का लागतोय? लवकर ये ना रे”

एव्हाना पिल्लू चे तीन मिस कॉल आणि २ एसएमस येऊन धडकले होते त्याच्या फोनवर. तो पार्किंग एरीयामध्येच गाडीतच बसून होता. खूप अस्वस्थ, डोळे पाण्याने डबडबलेले, काय कराव सुचत नव्हत त्याला. परत पिल्लूच फोन आला, मोबाइलच्या स्क्रीनवर तिचा हसरा फोटो फ्लॅश होऊ लागला नावाबरोबर. मन घट्ट करून त्याने फोन उचलला.

“अग गाडीच काढतोय दोन मिनिटे थांब, किती ती घाई?” काहीसा रागावत तो म्हणाला. तिने तोंडाचा ड्रॉवर बाहेर काढत, म्हटला “हा तू ये आरामात शोना, पण रागावू नकोस ना, मला भीती वाटते” त्याने सॉरी म्हणत गाडी पार्किंगच्या गेट समोर आणली. पिल्लू समोरच उभी होती, त्याला हात हलवत सांगत होती की मी इथे आहे. त्याने गाडी तिच्या पुढयात थांबवली.

ती काही न बोलता गाडीचा दरवाजा उघडून आत बसली. सौम्य आवाजात गाणी सुरु होती. रेअर मिररला अडकवलेली छोटीशी बाहुली डोलत कधी त्याच्याकडे आणि तिच्याकडे बघत होती. शेवटी न रहावून तिनेच विचारलं “काय रे रागावतोस काय पिल्लूवर तू. दिवसभर एवढा आनंदी होतास, मस्त गप्पा मारल्यास, केवढी धम्माल केली आपण, मस्त शॉपिंग झाली आणि आता घरी जाताना का बरे तोंड पाडतोयस?”

तो काहीसा चिडतच ओरडला “तुला माहीत नाही, बोल ना पिल्लू?”

ती जरा भांबावून गेली, त्याचा गियरवर ठेवलेला हात हलकेच धरला. “प्लीज़ शांत रहा ना. तू पण मला नाही समजून घेत?”

“अग पिल्लू पण…”

ती त्याला शांत रहा अशीच डोळ्यानेच खूण करते. “जेवण मस्त होत आज, मज्जा आली. खूप दिवसांनी एवढी प्रचंड जेवले मी, तू त्या मानाने कमी जेवलास, डाएट वगेरे करतोयस काय, कोण्या पोरीचं लफडं वगैरे आहे काय” हे बोलून पिल्लू हसायला लागली.

त्याचा राग अजुनच वाढला, पिल्लू दिस इस नॉट फनी, ओके?”

“हो शोन्या, माहीत आहे मला. मी इथे वातावरण हलक करायचा प्रयत्‍न करतेय आणि तू माझ्यावरच खेकसतोस. बोल ना तू काही, तुझ माझ्यावर प्रेमच उरलं नाही आता”

त्याने गाडी थांबवली, तिचा हात हातात घेऊन म्हणाला, “असा कस ग म्हणू शकतेस तू. चल आपण थोडावेळ चालूया”

“अरे पण आई बाबा वाट बघत असतील ना, आधीच आज ऑफीसला दांडी मारलीय, खूप खरेदी पण झालीय, त्याचं काय सांगू घरी तेच ठरलं नाही अजून, आणि पोटोबा भरला असल्याने झोप पण येतेय रे…”

“पिल्लू, प्लीज़ थोडावेळ..प्लीज़…!!”

“ओके थांब, मी आईला फोन करते, तो पर्यंत तू गाडी लॉक कर नीट”

त्या शांत वातावरणात ते चालायला लागतात, रस्त्यावर तुरळक गर्दी होती. कोणी त्यांना बघू नये म्हणूनच ते घरापासून इतके लांब भेटायला आले होते. वारा अजिबात नव्हता, त्यांची पावल न जाणो का अडखळत होती, हळूहळू चालत होते. कोणीच बोलत नव्हत खूप वेळ.

“सॉरी रे एक्सट्रीम्ली सॉरी” ती म्हणाली.
“ह्मम्म्म, हे होणारच होत, पिल्लू”

“असा नको ना बोलूस रे, निराश एकदम, आपण किती छान जगलो ही तीन-साडे तीन वर्ष, आपण एकाच कॉलेजला असून शेवटच्या वर्षीच भेटलो. एकमेकांच्या आवडीनिवडी जपू लागलो. काळजी घायला लागलो. सगळ कस स्वप्नवत होत रे मला हे”

“निराश नाही आहे ग मी, चिडलोय खूप खूप चिडलोय, स्वत:वर, परिस्थितीवर..का का नाही समजून घेत तुझे आई-वडील??”

“शोना, शांत हो ना बघ आपण आज किती मस्त मज्जा केली आपण, फिरलो, जेवलो, मी तुला आणि तू मला मस्त मस्त ड्रेस घेऊन दिलेस, आता हा एकांत, मी आहे ना तुझ्यासोबत”

“तू आहेस, पण पण किती वेळ ग?”

“तुझी मनस्थती समजू शकते मी, पण माझ्या मनावर काय बेतत असेल सांग ना, तूच माझ्या निर्णयाला पाठिंबा दिला होतास ना, सांगितलं होतस ना घरच्यांच्या विरोधात जाउन काही नाही करायचं, तुझी चिडचिड समजू शकते रे मी, पण तूच माझी साथ सोडलीस तर मी कोणाकडे बघू ते सांग ना? मला तू नखशिखांत ओळखतोस, मला काय आवडत, काय नाही आवडत, मला काय गोष्टी शक्य आहेत, मी काही गोष्टी घडल्या की मी कशी वागते. सगळ सगळ माहीत आहे ना तुला, हो ना शोन्या?”

“हो ग, तेच तर..तेच तेच मला खूप त्रास देतय, मला सगळा माहीत आहे हाच मोठा ड्रॉबॅक आहे आपल्या नात्याचा, मी माणूसच आहे, अति भावनाप्रधान असणे हा काय दोष आहे का? तुझ्यासाठी तर मी जास्तच हळवा आहे आणि ते तुला ही माहीत आहे…..पण” 😦

“शुsssशु.. काही नको ना बोलूस शांत चालूया ना जरा वेळ आपण..”

“अग तुला उशीर होईल ना बेटा, घरी जायला?”

“होऊ देत मी सांगेन काय ते, ओरडा खाईन, पण तू बोलत राहा ना, प्लीज़”

“ठीक आहे..बोल पिल्लू”
“माझ पोट सुटत जातय रे, आय एम लुक्किंग प्रेग्नेंट ..!!”
“हा.. हा…हा..अग, थोडच तर आहे, तेव्हढ सशक्त असायला हवंच मुलींनी..”
“अगदी माझ्या बाबांसारख बोललास बघ, ते मला असंच म्हणतात. नक्कीच तू माझे बाबा असशील कुठल्या ना कुठल्या जन्मात..:-))”

हळुवार वर सुटला होता. दोघेही मोठमोठ्याने हसू लागतात, कोण बघतय, कोण काय बोलेल याची त्यावेळी फिकीर नव्हती अजिबात. त्याना हवं होत फक्त ते क्षणिक सुख. जे डोळ्यांच्या कडा आनंदाश्रूनी भिजवून टाकत होत्या दोघांच्या.

बोलता बोलता त्यांचे हात एकमेकांच्या हातात कधी गेले ते कळलच नाही. काय वेगळ नात होत त्यांच्यामध्ये काय माहीत. त्यांना माहीत होत की, दोघांच लग्न होऊ शकत नाही कारण ते वेगवेगळ्या जातीतले. तो तिला फुलाच्या पाकळीसारखं जपायचा आणि जपतो. तीच त्याच्यावर खूप खूप प्रेम होत आणि आहे, पण घरच्यांच्या विरोधात जाउन काही करायाच नाही ह्यावर दोघेही ठाम होते. मग त्यांच्यात चिडचिड व्हायची, भांडण व्हायची, मग थोडावेळ अबोला, मग परत एकमेकांची समजूत काढायचे. दोघे एकमेकांची इतकी काळजी घायचे की दे आर मेड फॉर ईचअदर..पण नाही काही गोष्टी अश्या होत्या की त्या त्यांच्यासाठी नव्हत्याच, पण ….काय होईल दोघांच एकमेकांशीवाय माहीत नाही? 😦

असो, चला आपण त्यांना जरा एकांत देऊया, बघा कसे मस्त हसत, बोलत जात आहेत असे काही क्षण तरी त्यांना जगू देउया…सुखी रहा !!

– ही कथा जालरंगची प्रकाशनाच्या दीपज्योती ह्या दिवाळी अंकात आधी प्रसिद्ध झाली होती..आपल्या वाचनासाठी इथे देत आहे.

– नेहमी आपण अश्या गोष्टी ऐकतो की दोन भिन्न जात प्रेयसी आणि प्रियकर ह्यांच्या त्या नात्याचा अंत हा पळून जाउन लग्न करणे, आत्महत्या करणे..किवा आपल प्रेम विसरून घरचे सांगतील तिथे लग्न करून संसारात रमून जाणे असा होतो…परत मी काहीसा वेगळा प्रयन्त केलाय स्वैरलिखाणच्या नावाखाली,  गोड मानून घ्या 🙂

(आधीचे स्वैरलिखाण इथे वाचू शकता.)

— सुझे  🙂