पहिला वाढदिवस :)

मनाला उधाण येऊन आज एक वर्ष झाला.

कळलच नाही की एक वर्ष कस पटकन निघून गेल. नियमीत ब्लॉगिंग करेन की नाही याबाबत आधी शंका होती, पण काही तोडकमोडक खरडत राहिलो. माझा हा उत्साह वाढवणार्‍या सर्व मित्रमंडळी, वाचकांचे मनापासून आभार.

पहिला वाढदिवस...
असाच लोभ असावा.  :)

धन्यवाद,

सुझे

घामटं काढणारा कामणदुर्ग…!!

कामणदुर्ग, वसई तालुक्यातील कामण गावातील एक टेहाळणी किल्ला. किल्ला म्हणून इथे काही अवशेष उरले नाहीत. पाण्याची दोन टाकी, आणि कामणदुर्ग Peak हेच बघण्यासारख आहे.

वॅक बरोबर हा सलग दुसरा ट्रेक, सगळेच नवीन मेंबर होते फक्त कुलदीप आणि देवेन हेच ओळखीचे होतो. अनुजा तब्येत बरी नसल्याने येऊ शकली नाही आणि दीपक पण काही अपरिहार्य कारणामुळे येऊ नाही शकला. वसईवरुन सकाळी ८ ला निघून आम्ही कामण गावाच्या पायथ्याशी पोचलो एसटीने. पावसाचे अजिबात लक्षण नव्हते, खूप उकडत होतं. नवीन मेंबेर्सची ओळख परेड झाल्यावर गडाच्या दिशेने निघालो.

सूर्य सॉलिड तापला होता, घामाच्या धारा नुसत्या वाहत होत्या. सारखी तहान लागत होती, कसे बसे हॉल्ट घेत घेत पोचलो अर्ध्या रस्त्यापर्यंत, घामाने चिंब ओला झाला होतो मी. अर्ध्या रस्त्यावर एक तीन जणांचा ग्रूप पुढे गेला, त्यांना लवकर उतरायचं होतं, मला सॉलिड धाप लागत होती. नुसता पाणी पीतोय आणि घाम पुसतोय. ग्रूप काही काळासाठी वेगळे झाल्यावर आम्ही ३-४ जण मागे सुस्तावलो होतो 🙂 सारख्या धापा लागत होत्या, खूप वेळाने आम्ही परत भेटलो आणि आता घाई घाईत पुढे सरकू लागलो. अजुन दोन डोंगर चढून उतरायचे आहेत हे ऐकताच माझा चेहरा बघण्यासारखा झाला होता 🙂

ज्वालामुखीसारखा दिसणारा हाच तो कामणदुर्ग..

मी आपला हळू हळू जात होतो, माझ्या सोबत योगेश आणि कुलदीप होते. मी एका ठिकाणी पाणी पिण्याच्या निंमित्ताने बाटली काढली आणि माझा तोल गेला आणि बाजूच्या दरीत अर्धवट पडलो, कुलदीप आणि योगेश खूप पुढे गेले होते. मी ना ओरडु शकत होतो ना वर यायचा जोर लावू शकत होतो. कारण सॉलिड फाटली होती, पॅंट हो 😉 आणि भीती पण वाटत होती..कसा बसा ९० अंशात पाय वर टाकून वर आलो, त्यात पाण्याची बाटली खाली पडली..ह्याला म्हणतात ना दुष्काळात तेरावं 😦

पण धीर न सोडता चालू लागलो मुकाटपणे…काही पर्यायचं नव्हता म्हणा 🙂 आम्ही कामणदुर्ग Peak पायथ्याशी असलेल्या पठारावर पोचलो आणि थोडी खादाडी केली, माझा मूडच नव्हता, मला हवं होतं ते फक्त पाणी. पूर्ण वर चढून गेल्यावर एक पाण्याचे स्वच्छ टाक आहे असं कळलं होत अंकलकडून. त्यात काही पाण्यातले बिनविषारी साप आणि किडे सोडले, तर पाणी मस्त..थंडगार.. ते पाणी पिऊन काय धन्य धन्य वाटला सांगू, जसा मला कुबेरचा खजाना मिळाला. तिथेचं बसलो असताना मस्त थंडगार धुके आले आणि आम्ही त्या नॅचुरल एसीमध्ये ताणून दिली काही मिनिटे.

हेच ते पाण्याच टाक....

परतीच्या प्रवासात अजुन वाट लागली, कारण प्रचंड पाउस आला होता. माझी तर चालायची शक्तीच नष्ट झाली होती, पण कसे बसे तीन हॉल्ट घेत पोचलो परत गावात आणि मस्त गरम गरम वडापाव हाणला आणि मग परत घरी जायला निघालो.

एक मस्त, थकवणारा, घामट काढणारा आणि मला खूप काही शिकवून जाणारा ट्रेक. ट्रेकमध्ये सहभागी वॅकचे मेंबर्ज़ खूपच आपुलकीने चौकशी करत होते वेळोवेळी माझी आणि देवेनची. वाटलचं नाही, मी त्यांना आज पहिल्यांना भेटलो.

थॅंक्स दोस्तानो.. परत भेटूच

ता.क.:
१. सॉलिड कंटाळा करतो नंतर म्हणून ही पोस्ट आता, थोडीफार घाईत आहे, पण चालवून घ्या 🙂
२. आजच्या ट्रेक नंतर कळलं की, वजन कमी करावं लागणार मला 😦
काही फोटो इथे आहेत, मी खूप कमी काढलेत, देवेंद्र टाकेलच फोटो उद्या बाकीचे..

चला, शुरा!!!

— सुझे

डी सॅट…

आता शेवटचे काही दिवस उरले आहेत ह्या कंपनीमध्ये, राजीनामा दिल्यावर सुट्ट्या मिळत नाही, त्यामुळे ह्या गणपतीत सॉलिड धावपळ होतेय. ऑफीस सुटलं की, घरी येऊन मित्रांकडे गणपती दर्शनाला जावं लागतय. गुरुवारी रात्री सौरभच्या घरी गणपती विसर्जनला गेलो रात्री ८ ला, आणि विसर्जन होता होता २ वाजले. अजिबात झोप झाली नव्हती. घरी काहीसा चीडचीडतच आलो. काय करणार, पहाटे ५:३० ची शिफ्ट होती. बिल्डिंगच्या गेट जवळ पोचतो न पोचतोच ऑफीसमधून फोन, गाडी येतेय ४ पर्यंत. मी रागातच फोन ठेवला, म्हटलं दोन तास पण झोप नशिबात नाही 😦

ऑफीसला जायचा प्रचंड कंटाळा आला होता, पण आता वेळेवर आजारी पडणे शक्य नव्हते 😉 मी घरी जाऊन लगेच तयार झालो आणि गाडीची वाट बघत बसलो. ऑफिसमध्ये खूप काम पडलंय, त्यामुळे खूप राग येत होता. झोप नाही आणि वर इतकं काम करायच..पण पापी पेट का सवाल, म्हणून वाट बघत सोफ्यावर बसून डुलक्या काढू लागलो. बाहेर खूप जोरात पाउस सुरू होता. अचानक जाग आली तेव्हा ५ वाजले होते, पाऊस सुरूच होता आणि माझी मान दुखायला लागली होती. ५:३० ला गाडी आली, तेव्हा ट्रान्सपोर्टचा फोन आला. मी काहीसा ओरडतच बोलत होतो माझी शिफ्ट ५:३० ची आणि तुम्ही गाडी ५:३० ला पाठवताय? तो म्हणाला आम्ही तुझ्या म्यानेजरला कळवले आहे, काळजी नको करुस. मी काही नाही बोललो आणि ऑफीसला पोचलो.

Help ..Help..Help

६ वाजले होते, लॉगिन केलं आणि पहिलीच केस आली. साला खूप दिवसांपासून हा कस्टमर पीडत होता आम्हाला.. मनात म्हटलं काय, सुरूवात झाली ह्या दिवसाची. प्रथम सगळी माहिती घेतली, काय इश्यू आहे, काय कामं केली लोकल ऑफीस टेक्नीशियनने. तो आधीच तापला होता. मी काही सांगायच्या आधीच, तो शिव्या आणि रागात ओरडत होता. आमच्या क्लाइंटच अॅप्लिकेशन त्याच्या पीसीवर असलेलं नेटवर्क कार्ड डिटेक्ट करत नव्हतं. थोडं डोकं लावल्यावर कळलं, की ड्राइवर्सचा झोल असेल. मग मी त्याला सांगितलं, रिमोट सेशन ऑन कर, तर माझी मागणी सरळ उडवून लावली. जे काय आहे ते मी सांगेन आणि तो ते तिथे करेल, ह्याचं गोष्टीवर तो अडकून बसला होता. म्हटलं ठीक आहे रे बाबा, माझी पण कोणाशी हुज्जत घालायची मनस्थिती नव्हती.

मी म्हणालो, मी स्टेप्स सांगतो तसं कर..तो तयार झाला आणि मला थॅंक्स म्हणायला लागला. मग मी स्टेप्स सांगायला लागलो. (पुढील संभाषण शुद्ध-अशुद्ध इंग्रजीमध्ये आहे, पण मराठीत अनुवाद करायचा प्रयत्न करतोय..)

मी – रॉन, कुठली ऑपरेटिंग सिस्टम वापरत आहात?
रॉन – म्हणजे नक्की काय?
मी – म्हणजे विंडोज एक्सपी, विस्टा, सेव्हन
रॉन – माहीत नाही
मी – (This question was expected) प्लीज़ स्टार्ट किवा विंडोज लोगो वर क्लिक करा आणि रन मध्ये जाउन टाइप करा विनवर आणि एंटर मार
रॉन – स्टार्ट आयकॉन म्हणजे इथे स्टार्ट लिहिलं आहे डाव्या बाजूला खाली तिथे?
मी – हो, आता काही स्टेप्स करू नकोस थांब.
रॉन – का? तुला कळायला नको मी काय वापरतोय ते?
मी – मला कळलं आहे, आपण आता पुढील स्टेप्स करू.
रॉन – तुला कळलं कस? तू माझ्या पीसीच अक्सेस नाही ना घेतलास नकळत? मी केस करेन तुझ्या कंपनीवर (आइ विल सू यू ;))
मी – नाही, स्टार्ट फक्त विंडोज एक्सपी मध्येच लिहलेल असत. पुढल्या स्टेप्स देऊ का?
रॉन – अच्छा, चालेल. मी जरा वॉशरूमला जाउन येऊ का?
मी – चालेल (नाही म्हणून सांगतोय कोणाला)
रॉन – मी आलो आता पुढे बोल काय करू?
मी – स्वागत (वेलकम बॅक), आता स्टार्टवर क्लिक कर.
रॉन – स्टार्ट म्हणजे मघाशी आपण जे बोललो तेच का?
मी – (कपाळावर हात मारत) हो, रॉन… !!!
रॉन – ओके, कुठला क्लिक लेफ्ट की राइट
मी – लेफ्ट क्लिक..
रॉन – मी क्लिक केलं… आता?
मी – आता माय कंप्यूटरवर राइट क्लिक कर.
रॉन – ओके केलं..आता?
मी – आता हार्डवेअर टॅब वर क्लिक कर
रॉन – लेफ्ट की राइट?
मी – लेफ्ट..
रॉन – केलं… पुढे?
मी – डिवाइस मॅनेजर दिसतोय का? त्या बटन वर क्लिक कर.
रॉन – लेफ्ट की राइट?
मी – (काहीसा ओरडत) लेफ्ट..
रॉन – काही तरी विंडो उघडली आहे? तू काही करतोयस का तिथून?
मी – नाही, मी काही करत नाही आहे. ती विंडो उघड आणि नेटवर्क एडॅप्टर्सवर क्लिक कर..
रॉन – लेफ्ट की राइट?
मी – (काहीसा रागावत) रॉन, जिथे राइट क्लिक असेल मी सांगेन..तोवर सगळीकडे लेफ्ट क्लिक राहील..
रॉन – (वरमून) ओके
मी- तिथे बाजूला प्लस साईन असेल, त्यावर क्लिक कर
रॉन – प्लस साइन जे नेटवर्क अडॅप्टर्सच्या बाजूला आहे तेच का? आणि लेफ्ट क्लिकच ना?
मी – हो..तेच…तिथे काही कॉन्फ्लिक्ट्स दिसत आहेत का? म्हणजे यल्लो किवा रेड साईन्स??
रॉन – हो, एका ठिकाणी. नेटगियरच्या नावापुढे..
मी – ओके तुम्हाला पाठवलेली डिस्क पीसीमध्ये टाका आणि ऑटो रन नका करू.
रॉन – का?
मी – (आता सॉलिड तापलो होतो) प्लीज़ मी जे सांगतोय ते कर, कारण मी सांगतो नंतर.
रॉन – ओके, डिस्क टाकली.
मी – आता नेटगियरवर राइट क्‍लिक करा आणि अपडेट ड्राइवरला क्लिक कर.
रॉन – केला, पण अपडेट ड्राइवरला राइट क्लिक होत नाही आहे 😦
मी – रॉन, मी आधीच संगितल आहे जिथे राइट क्लिक असेल, तिथे सांगेन नाही तर लेफ्ट क्लिकच राहील..ओके???
रॉन – ओके..स्वीटहार्ट !!
मी – आता अपडेट ड्राइवर्स मधून सर्च ड्राइवर्स करा आणि सीडीचा पाथ द्या आणि लेफ्ट क्लिक ऑन ओके.
रॉन – केला आणि आता कॉन्फ्लिक्ट्स नाहीत.
मी – गुड
रॉन – आता?
मी – प्लीज़ होल्ड, मी सिग्नल्स रेफ्रेश करतो.

दोन मिनिटांनी

मी – (मी वॉशरूम ब्रेक घेऊन आलो) थॅंक यू फॉर युवर पेशन्स… (आमच्या पेशन्सची किंमत नसते इथे :()
मी – आता नेटवर्क्स सर्च कर..
रॉन – येस्स मला मिळालं..थॅंक्स. माझा प्रॉब्लेम संपला, प्लीज़ रिक्वेस्ट टिकिट बंद कर.. आणि तो लगेच निघून गेला.

चाळीस मिनिटे झाली असतील ह्या कस्टमरला, डोक्यात गेला होता. माझा विश्वासच बसत नाही की, ह्या उसातल्या लोकांनी कंप्यूटर शोधला. एक तासाने माझ्या मेंटरने मला बोलावलं. हा बघ पहिलाच डीसॅट आला तुझा (डीसॅट – कस्टमर डिस सॅटिस्फॅक्षन). म्हटलं ठीक आहे, केस नंबर दे मी बघतो. त्याने केस उघडली, बघितला तर रॉन साहेबांनीच डीसॅट दिला होता.

कॉमेंट अशी होती – The agent was very slow and computer literate. Though, he resolved my issue, but I m not happy with the support given by ur company and time to resolve this issue. I will contact ur company HQ to report this poor service,

मी वेड्यासारखा हसायला लागलो, त्याची दया येत होती आणि राग पण.. वाटलं शक्य असतं तर तर तुला घरी येऊन “समज” दिली असती… पण असो. अश्या कस्टमर्सची सवय असतेच, माझा मूड पण ठीक नव्हता. मॅनेजरला म्हटलं जाऊ दे, ईमेल कर मला फीडबॅक दिला ह्या डीसॅटचा आणि कामाला लागलो काही सॅट जमा करायला, ह्या डीसॅटची भरपाई म्हणून 🙂

— सुझे 🙂